;)
Door: Sander Houwen
Sophie Dros won met haar film My Silicone Love de publieksprijs op het Keep an EYE Filmacademie Festival. Haar film is tevens geselecteerd voor de NFF Studenten Competitie. De korte documentaire gaat over de Britse Everard die samenleeft met dertien levensechte poppen.
My Silicone Love
“Lang geleden, nog voor ik op de Filmacademie zat, las ik een interview met mannen die een relatie hadden met hun sekspop. Dat vond ik heel bizar en intrigerend. Ik wilde daar een film over maken. In het eerste jaar heb ik bij een korte fictie-oefening een filmpje gemaakt van een jongen die een relatie had met zijn opblaaspop. Daarna heb ik de hele Filmacademie gedacht: ‘Met dit onderwerp wil ik afstuderen’.
“Ik vond dat ik wel eerst goed genoeg moest worden en er voldoende tijd voor moest hebben. In mijn derde jaar ben ik al begonnen met de research. Het is heel moeilijk om in die wereld binnen te komen en die mensen te vinden. Ik vond dat ik het pas kon gaan doen als ik een goed personage had gevonden. Uiteindelijk is dat allemaal gelukt.
Ik heb eerst contact gehad met mensen die in Nederland zulke poppen hebben. Ik ben een paar keer bij hen op bezoek geweest, maar zij wilden niet herkenbaar in beeld. Zij gaven mij de contactgegevens van een man in Engeland. Bij hem ben ik langsgegaan.
In de zomer van 2014 was er in Engeland een zogenaamde Doll Meet. Al die mannen van over de hele wereld komen dan met hun poppen naar Engeland. Dat moesten we natuurlijk filmen, want dan kun je zien dat hoofdpersoon Everard andere mannen met poppen ontmoet en dat vonden we zo belangrijk. Hoewel die dagen buiten de officiële draaiperiode van de NFA vielen, hebben we daar wel alvast drie dagen met hem doorgebracht. Dat voelde allemaal super. Toen hebben we hem rond Kerst nog eens drie weken gefilmd.”
Officiële draaiperiode?
“De NFA bepaalt de draaiperiode. Dat wij buiten die periode mochten filmen is nog wel een ding geweest. Er gingen hele vergaderingen aan vooraf of dat überhaupt mocht. Eigenlijk is dat heel gek, want je gaat niet tegen iemand zeggen: ‘Hé, ik wil een film over jou maken; kan jij ervoor zorgen dat alles wat je normaal doet, kunt doen in de drie weken dat wij komen filmen?’. Dat vind ik ook echt jammer aan de documentaires van de Filmacademie; over het algemeen vind ik dat er weinig in gebeurt. Dat heeft daarmee te maken, denk ik. Je kunt niet gewoon door het jaar heen je camera pakken als er iets met jouw personage of onderwerp gebeurt. Het heeft te maken met planning. Je zit met diverse disciplines: camera, geluid, montage. Het is een heel gepuzzel om dat allemaal bij elkaar te krijgen. Je kunt niet zomaar zeggen: ‘Ik wil daar volgende week met de hele crew heen’.”
Kerst
“Die drie weken draaien bij Everard was heftig. Vooral ook omdat het Kerst en Oud en Nieuw was. Heel gek om dan niet thuis te zijn. Iedereen viert Kerstfeest en jij gaat naar zijn huis om te filmen. Hij woont ook nog eens in een soort zwijnenstal, dan komt dat eenzame gevoel extra hard binnen.
“Ik had heel grootse ideeën over Kerstavond. Ik dacht: ‘Misschien gaat hij wel met die poppen aan een tafel zitten en een kerstdiner maken’. Maar goed, het is natuurlijk documentaire, dus dan bedenk je van alles en dan gebeurt het natuurlijk niet zoals je had bedacht. Stonden we daar in dat viezige huis terwijl hij een prakje voor zichzelf stond te maken. Daarna ging hij het achter zijn computer in stilte opeten. Toen dacht ik: ‘Mijn god, ik voel me al zielig dat ik een keertje niet thuis ben met Kerst, maar dit is hoe hij de Kerstdagen doorbrengt’. En wij gaan als crew daarna naar huis en nog wél uitgebreid eten, drinken, kletsen en spelletjes doen. Als we dan weggingen dan dacht ik: ‘Hij is nu gewoon aan het wachten tot we weer terugkomen’. Ik heb nog steeds contact met hem en regelmatig denk ik aan hoe hij daar alleen in dat huis zit.”
[vimeo 129652405 w=896 h=504]
Poppen
“Het is een heel bijzondere wereld en het is verbazingwekkend hoe snel je eraan went dat die poppen daar zijn. Wij als crew noemden ze al snel allemaal bij naam: Annabel, Anouchka. De cameraman zei dan: ‘Everard, can you put Anouchka over there?’. We zeiden nooit ’the doll’. Het zijn echt vrouwen.
“In een paar scènes hebben we geprobeerd om zijn fantasie tot leven te wekken. Het is natuurlijk best wel een statisch en plastisch gebeuren, die poppen. Ik denk dat heel veel mensen zich er niks bij voor kunnen stellen. Zij zien ze gewoon als poppen, maar voor hem zit er een hele fantasie achter.
“Wat ik geprobeerd heb met een scène in het bos en met een seks-scène, om het zo maar even te noemen, is om zijn fantasie tot leven te laten komen. Ik heb hem gevraagd hoe hij het voor zich zag en wat hij er mooi aan vond. Voordat we de seks-scène hebben gefilmd heb ik zelf ook nagedacht over hoe we het zo in beeld konden brengen dat het op een soort menselijke manier prettig, seksueel of mooi was om naar te kijken. Zijn fantasie en het beeld wat ik er zelf bij had heb ik samengebracht in een fantasie-beeld. Op die manier neem je de kijker mee in iets dat niet meer goor, ranzig of weird is, maar meer een soort van mooi, zacht en lief.”
Projectie
“Mensen zoals jij en ik maken heel veel keuzes. Die keuzes hebben consequenties. Ik herken de angst om een keuze te maken; dat je heel erg kunt gaan twijfelen of dat wat je wilt doen wel zal lukken. Het kan al zoiets kleins zijn als jezelf afvragen of je vanavond uit zal gaan of niet. Misschien wordt het het niet leuk, misschien moet je fietsen en is het koud. Als je daar te lang in blijft zitten dan doe je niks meer en besluit je om niet te gaan. Dat is iets wat hij in zijn leven doet. Het is herkenbaar en treurig tegelijkertijd. Ik doe het zelf niet, maar ik herken het wel.
“Als ik met iemand ben, helemaal in een relatie, kan ik me wel eens afvragen of diegene wel het beste af is met mij. Iemand anders heeft ook een leven. Zodra jij je tot diegene gaat verhouden, dan doe jij daar iets mee. Ergens vind ik het wel mooi dat hij aangeeft dat hij daar niet verantwoordelijk voor wil zijn. Hij vertelde dat liefde eigenlijk een projectie is van hetgeen je zelf nodig hebt. Dat we dus eigenlijk allemaal behoorlijk egoïstisch zijn. Je wordt verliefd op iemand, omdat je projecteert op diegene wat je zelf nodig hebt en wilt zien. Na twee jaar is die projectie weg. Dan pas kom je erachter of je echt van iemand houdt om wie diegene is, of dat jouw fantasie die je had niet blijkt te bestaan. Hij is zich daar heel erg bewust van. Hij zegt: ‘Ik projecteer het op mijn poppen. Ik zie wat ik wil zien en dat is niks anders dan wat jullie doen met echte mensen, alleen doe ik er niemand kwaad mee’. Dat vind ik heel interessant.”
Op een avond heeft Everard een date met een echte vrouw.
“Daar hebben we hem een handje bij geholpen. Toen we voor het eerst bij hem waren dacht ik dat hij helemaal oké was met die poppen. Na het eerste gesprek merkte ik al dat hij nog wel bezig was met dat hij misschien een echte vrouw wilde. Ik mag hem heel erg en ik gun hem geluk. Ik vond dat ik iets moest doen.
“We waren bijna drie weken onderweg toen ik een beetje ging peilen door te vragen of hij dan nog wel een echte vrouw wilde en nog zou willen daten. Dat wilde hij wel, maar hij gaf aan dat hij niet wist waar hij moest beginnen. Hij had wel gedatet in het verleden, maar hij vond het moeilijk. Toen heb ik gevraagd of het dan iets zou zijn waar hij hulp bij wilde. Dat wilde hij wel. Toen heb ik hem opnieuw expliciet gevraagd: ‘Als wij er iets mee willen in de film en jou willen helpen, zou je dat dan willen?’ Hij zei: ‘Ja, heel graag’.
“Vervolgens heb ik het eigenlijk heel lang weggelegd. Ik twijfelde of dat handig was en bij de film paste. Pas vlak voor het draaien dacht ik: ‘Ja, shit… volgens mij moeten we het gewoon doen’. Het maakt de film net even spannender. Anders vertelt hij erover, maar maak je het nooit mee. En ik had het idee dat het een heel toffe scène kon zijn om mee te maken. Dat je echt bij hem zit en denkt: ‘O shit, en nu?’. Dus toen heeft mijn producent samen met wat assistenten met wie ze contact had in Engeland een soort dating-profiel voor hem aangemaakt en een blind date geregeld.
“Voordat die date plaatsvond heb ik wel een heel goed gesprek met hem gehad. En dan even niet als filmmaker, maar meer als vriend. Ik heb hem geholpen en gezegd dat hij haar wel vragen moest stellen. We hebben dat wat hij dan kon vragen geoefend. Ik weet nog dat ik daar stond en zat te twijfelen: ‘Is het dan goed voor de film of voor hem?’. Toen dacht ik: ‘Het maakt eigenlijk niet zo veel uit, want wat de uitkomst ook is van deze date, dat contact is hoe dan ook interessant. En ik denk dat het prettig is als ik hem een beetje op weg help’. De date wist van niks, dus ze zaten wel in hetzelfde schuitje. We hebben hem geholpen, maar het was niet iets dat hij zelf nooit zou doen.”
Is de film geworden zoals je wilde?
“Ik vind het heel tof dat het gelukt is om iemand met zo’n bizarre levensstijl zo gewoon te maken. Dat je je daar best mee kunt identificeren, dat vind ik heel geslaagd. En ik vind dat het er heel mooi uitziet.”
My Silicone Love WEBSITE / FACEBOOK
Door: Sander Houwen