;)
Op maandag 26 maart zullen de DIRECTORSNL Awards uitgereikt worden tijdens een feestelijke avond in Boom Chicago Amsterdam. We hebben alle genomineerde films op een rij gezet, met bijbehorende trailers, omschrijvingen en recensies.
De 13-jarige Andy heeft het zijn inmiddels overleden opa en moeder beloofd; hij zal er alles aan doen om te zorgen dat de lokale Schutterij blijft bestaan. Er is alleen één probleem: de jeugd uit het Limburgse dorpje Slek peinst er niet over om in een parade te lopen en met een luchtbuks te schieten. Die wil liever wakeboarden, judoën of paardrijden. Regisseur Nathalie Crum brengt in beeld hoe het jongste lid Andy flyers ophangt en tijdens een open dag op aandoenlijke wijze jonge dorpelingen probeert over te halen, uit liefde voor de gestorvenen. (Madelon Meester / Volkskrant)
Het is een ijzersterke film. Door hoofdpersoon Wessel, die voor een dilemma staat: de familie verwacht dat hij het bedrijf overneemt, maar hij loopt nu stage bij een boer en is juist levend vee zo mooi gaan vinden. Maar ook door de glasheldere manier waarop Wessel en zijn omgeving de schijnheiligheid van vleeseters fileren die geen weet willen hebben van ‘doden’. En uiteindelijk natuurlijk door Marijn Frank die personage, dilemma en debat fraai opbouwt en vorm geeft. (Walter van der Kooi / De Groene Amsterdammer)
Greetings from Aleppo is de opvolger van de meest gelauwerde film van alle webdocs die exclusief voor De Correspondent zijn geproduceerd: 9 Dagen – vanuit mijn keukenraam in Aleppo, gemaakt door Issa Touma, Floor van der Meulen en Thomas Vroege. 9 Dagen werd in november 2016 onderscheiden met de European Film Award voor beste korte film, zeg maar de Europese Oscar.
Greetings from Aleppo werd eind 2016 gepubliceerd. Het is het verslag van de terugkeer van fotograaf Issa Touma naar zijn stad Aleppo. We zien hoe hij zijn moeder, vrienden en studenten bezoekt, hoe iedereen probeert te overleven. Zelf vind ik de ontmoeting met een maniakaal schilderende vriend, die al zijn schilderijen opstapelt in kasten, erg aangrijpend. (Jos de Putter / De Correspondent)
https://www.youtube.com/watch?v=t0Iw1x-rTR4
Het hoort bij het format dat het slecht afloopt, maar de schrijvers, regisseurs en acteurs weten keer op keer te verrassen, met de intensiteit van de scènes en de acteerprestaties. (…) In de eerste aflevering van het vierde seizoen (alle afleveringen van dit seizoen staan op Uitzending gemist) zien we hoe een jongen onder de duim wordt gehouden door zijn tirannieke vader. Als Charley Beverman (Henry van Loon) volwassen wordt en erachter komt dat hij door zijn vader (Martin van Waardenberg) is bestolen, breekt hij. De scène waarin Van Loon met een koptelefoon op zijn hoofd en een pistool in zijn hand zijn vader achtervolgt, kunnen we gerust onvergetelijk noemen. En nogmaals: het is een tijd geleden dat een Nederlandse dramaproductie een dergelijke indruk maakte. (…) Van God los werd ooit genomineerd voor de Nipkowschijf en dit vierde seizoen mag best weer op de shortlist worden gezet. (Mark Moorman / De Volkskrant)
https://www.youtube.com/watch?v=4elF_mh23dY
Na het zien van de eerste twee geslaagde afleveringen van het tweede seizoen, kunnen we vaststellen dat de overstap van Machteld naar de duistere zijde veelbelovend is; een stap die haar bovendien in het uitmuntende gezelschap van The Sopranos’ Carmela (Edie Falco) en Breaking Bad’s Skyler (Anna Gunn) brengt, inclusief alle dilemma’s die de combinatie van opgroeiende kinderen en First lady of crime zijn met zich meebrengt (zie ook Penoza). Het is niet alleen dat Machteld de nieuwe versie van haar echtgenoot wel interessant vindt, of de aanblik van een vrieskist vol bankbiljetten (‘het is minder dan het lijkt’, probeert Fokke nog) onweerstaanbaar, ze krijgt ook de smaak te pakken voor afpersing en chantage. (Mark Moorman / De Volkskrant)
Oliehoek heeft de eerste scène met de doodgravers gebaseerd op een eigen ervaring: „Ik zag ooit per ongeluk hoe ze mijn oma in de kist gooiden. Ik wil de confrontatie van Hendrik Groen met de dood laten zien, die hem triggert om nog iets van zijn leven te maken, voor het voorbij is. De grauwheid benadrukt de noodzaak van vriendschap en van verzet tegen het regime in het tehuis.” De serie schildert eerst de ellende, om de bevrijding van Hendrik Groen er in de derde aflevering extra sterk uit te laten springen. Dan richt de oude heer de Omanido-club op (‘Oud maar niet dood’), een rebellenclub die hem op de valreep levenslust, vriendschap en liefde zal geven. Oliehoek belooft: „Als ze met de Omanido-club beginnen, krijgt hun kleding ook meer kleur. Dan gaan ze eindelijk fladderen.” (Wilfred Takken / NRC)
We hoeven er niet omheen te draaien: Bob (VPRO Dorst/Audiocollectief Schik) is de beste Nederlandstalige podcast van 2017. In zes afleveringen nemen de makers ons mee in hun zoektocht naar Bob, een oude jeugdliefde van de 84-jarige Elisa. De centrale vraag: heeft Bob echt bestaan, of houdt het dementerende brein van Elisa haarzelf en haar omgeving voor de gek? (Stan Hulsen / Verhalende Podcast) >>>> Luister de serie Bob HIER terug
Het uitgangspunt is simpel: de maaksters praten in de podcast na over hun ervaringen met een memorabel persoon uit de serie, en geven ondertussen een update over hoe het nu gaat. In de eerste aflevering richten ze zich op de alom geliefde Dennis: de eigenaar van dierenwinkel Ambulia in Noord, die soms maar twee euro per week verdiende door zijn niet al te zakelijke aanpak. (Hans van Lissum / Het Parool) >>>> Luister de serie Schuldig HIER terug
Bajema heeft het programma drie jaar de tijd gegeven om te kunnen groeien. ‘Ik wist: dit wordt echt zo’n project dat de eerste drie jaar niet door heel veel mensen gevonden gaat worden. Nog steeds weten veel mensen die ik interview niet eens wat een podcast is. Maar ik dacht ook: als ik zo’n beetje de eerste ben die podcasts gaat maken, kan ik misschien wat aandacht genereren en snel luisteraars veroveren.’ Het doel was net zo groot worden als Vrij Nederland. ‘Evenveel luisteraars hebben als zij abonnees.’ Dat is gelukt. In het eerste jaar trok Man met de Microfoon al vrij snel zo’n 10.000 luisteraars. Inmiddels, halverwege seizoen drie, wordt een aflevering gemiddeld 25.000 keer beluisterd. In Amsterdam-Oost is hij inmiddels uitgegroeid tot een lokale bekendheid – steeds vaker heeft hij meteen aanspraak als hij zijn bus ergens parkeert. (Linda Nab / Villamedia) >>>> Luister podcasts van Chris Bajema HIER terug
Steentje voor steentje bouwt Van der Horst aan het verhaal van een verdrongen verleden. Het is een beeldschone en buitengewoon ontroerende reconstructie van een Russische familiegeschiedenis, klein en groot tegelijk. Een verhaal ook van overlevers die zich afsloten voor hun gevoel. Voor knuffels was geen tijd. Er moest gewerkt worden. Liefde was een aardappel. (Belinda van de Graaf / Trouw)
Een sleutelscène zit in het begin: Alicia ligt in bed en vraagt wanneer er eindelijk een plekje voor haar komt: voogd Machteld had gezegd dat dat er in een jaar zou zijn. Dan moet de leidster uitleggen dat ze geen termijn en valse hoop willen geven, omdat ze niet op de gewone wachtlijst staat en er voor haar een ‘speciaal plekje’ moet gevonden, want ze is ‘een speciaal meisje’. Ontroostbaar huilt ze: ‘Ik ben een gewoon meisje.’ Je zou willen dat dat zo was, maar ziet dat dat niet klopt. Toenemende agressie, extreme stemmingswisselingen, angsten. Ze wil naar mama, maar dat lijkt er niet in te zitten. Nature en nurture versterken elkaar. Treurig en aangrijpend. (Walter van der Kooi / De Groene Amsterdammer)
Er was één moment dat ik een traantje moest laten. Gek genoeg was dat eigenlijk een fragment dat ik al gezien had, omdat het in de trailer zit en ook bij Pauw vertoond werd. Toch deed het nu meer met mij, waarschijnlijk door de ambiance van een film op groot doek en door de opbouw in de film. Het raakt mij omdat het zo herkenbaar is. De vader van Tobias leest een dagboek voor, geschreven door de moeder van Tobias. “Jij kan horen hè?”, zo zou de kleine Tobias tegen zijn horende moeder gezegd hebben. En vervolgens zegt hij: “Ik kan niet horen. Ik wil horen.”
Pijnlijk herkenbaar voor mij. Hoewel slechthorendheid absoluut deel is van mijn identiteit, zou ik als ik mocht kiezen waarschijnlijk toch de keuze maken om horend te zijn. Als slechthorenden meer een community vormden, zoals de Doven, zou deze keuze waarschijnlijk moeilijker zijn. En de keuze van Tobias voor de Dovenwereld begrijp ik volledig, zeker waar het gaat om zijn sociale leven. Deze documentaire laat de waarde van Dovencultuur zien. Ga ‘m kijken! (Stan van Kesteren / Stichting Ctalents)
Het idee: twaalf portretten van twaalf mensen die op diverse manieren zijn aangeraakt door IS, zowel vluchtelingen als uitreizigers. Met die verzameling van uiteenlopende perspectieven en verschillende ervaringen wilden ze brandende vragen beantwoorden: waarom gaan Nederlandse burgers naar Syrië? Wat verwachten ze daar aan te treffen? Wat betekent het om te vluchten uit je moederland? Waarom en hoe radicaliseert iemand, en waaraan merk je dat? (…) In tegenstelling tot de monologen van de AIVD en de Amsterdamse gemeente is de dialoog die Echoes of IS aangaat niet eenvormig; de diversiteit, de sociale waarden en de tolerantie van een multiculturele samenleving passen niet in één enkel keurslijf, maar zijn fluïde en worden constant afgetast in de maatschappij. Om dat verhaal te vertellen is een veelvoud van stemmen nodig, het werkelijke alternatief voor de propaganda van extremisten. Submarine Channel deed een eerste stap in de juiste richting: exit counter-narratives, enter counter-dialogues. (Samuel Peperkamp / Vrij Nederland)
Ga via DEZE LINK naar de website van Echoes of IS
De site gaat verder waar de documentaire stopt. Je kunt er niet vier Gazanen volgen, maar zes. Samen met hen loop je als het ware door de kapotgeschoten wijken, ze vertellen over de buurt waar ze wonen, het leven dat ze leiden en wat hun dromen zijn. Klik je bijvoorbeeld op Ahmed, dan loop je met hem mee over de levendige fruit- en groentemarkt van Beach Camp, waar hij woont. In je scherm verschijnt een info-teken. Klik je daarop, dan stopt de documentaire en krijg je historische achtergrond over de markt en de locatie. (Guus Ritzen / NRC)
Ga via DEZE LINK naar de website van Team Gaza
Intieme online-documentaire waarvoor radiomaker Laura Sterk naar het Standing Rock-reservaat in North Dakota trok om het protest van de Sioux-Indianen tegen de geplande Dakota Access-oliepijpleiding in beeld te brengen. Door middel van achterdeschermenfoto’s en korte filmpjes beleven we de laatste dagen van het protest door de ogen Tammy Howard, een gay-activist die samen met haar vriendin tot het allerlaatste moment standhoudt. Pop up-schermen plaatsten het Sioux-protest in een bredere context. (NFF)
Ga via DEZE LINK naar de website van De laatste dagen van Standing Rock
Zondag met Lubach begon drie jaar geleden als favoriet van de intelligentsia – in 2016 won hij de Nipkowschijf van de tv-kritiek – en is nu uitgegroeid tot publiekslieveling. Het programma begon in november 2014 met slechts 340.000 kijkers (marktaandeel 4 procent) en heeft er dit jaar gemiddeld 1,2 miljoen (16 procent). Dit is voor het eerst in de geschiedenis van de Televizier-Ring dat de publieksprijs naar een VPRO-programma gaat. Zelfs Van Kooten en De Bie kregen nooit die prijs.
Mede hierdoor is Lubach (Groningen, 1979) een invloedrijk opiniemaker geworden. In zijn programma combineert Lubach satire met politieke opinie en campagnejournalistiek. Lubach agendeert kwesties, fileert politici en roept geregeld op tot actie. Hierbij combineert hij zijn vermogen om in een zorgvuldig geconstrueerde show ingewikkelde kwesties eenvoudig en aantrekkelijk te maken, met een talent om succesrijk sociale media in te zetten.
(…) Zondag met Lubach heeft een links profiel. Beroemd is het item waarin de presentator het A4-verkiezingsprogramma van de PVV fileerde, waarbij hij liet zien dat partijleider Wilders niet zegt hoe hij zijn plannen wil realiseren. Lubach introduceerde de hashtag #hoedan, die vervolgens overal opdook. Maar zijn aanvallen op salafisten, islamitische scholen en Erdogan-aanhangers zullen ook rechtse kijkers aanspreken. En als hij kan laten zien wat Jesse Klaver van GroenLinks zoal uit de campagnes van president Obama heeft geleend, zal hij dat ook niet laten. (Wilfred Takken / NRC)
https://www.youtube.com/watch?v=EaVDS_22KSc
je moet ze naar beneden halen je moet ze omlaag halen whahahah! 0.35 en : 0.44 whaha sodemieter op man, sodemietereeneind op man whahahahhahah lolololololollol lol!;). en 1.06 zal ik die ja eeuh die hele auto erin flikkeren? heb je toch geen reet aan, klere ding whahah! lol! 😉 (Erik Nieuwenhuizen / YouTube)
(…) toen brak het prachtige laatste half uur van deze toch al fraaie Zomergasten aan. Van der Laan wilde, Ajacied die hij is, graag iets glorieus van zijn club laten zien. Maar in de voorbereiding op deze uitzending werd de talentvolle Abdelhak ‘Appie’ Nouri getroffen door een hartstilstand en werd er ernstige en blijvende hersenschade bij hem geconstateerd. Dus besloot Van der Laan om eerst wat doelpunten van Nouri te laten zien, gevolgd door de innemende en vertederende video die zijn broer van hem maakte op de dag van zijn debuut, met tot slot de bijeenkomst voor het huis van Nouri in Geuzenveld waar Ajax-fans, vrienden, familie en mensen uit de moslimgemeenschap samenkwamen om de kleine middenvelder te eren. Hij probeerde zich nog groot te houden, maar Van der Laan was zichtbaar geëmotioneerd. Hij slikte zijn tranen weg. (…) De erfenisvraag diende zich aan. ‘Die is heel divers’, begon Van der Laan. Hij had zich herpakt en vertelde over de beloften die Amsterdammers hem hadden gedaan in een filmpje. Zo had hij gelachen om iemand die beloofde te proberen op het rechte pad te blijven. ‘Maar’, stuurde Abbring de burgemeester bij, ‘wat hoop jij dat die erfenis is?’ ‘Ja’, stamelde Van der Laan. Hij slikte. ‘Nou, dat het een eh…’, hij keek Abbring aan, zijn stem sloeg een beetje over. ‘Dat het de lieve stad blijft die het is.’
In de Amsterdamse kroegen waar deze Zomergasten op groot scherm werd vertoond, zal daarna het glas zijn geheven. Andere kijkers, in Amsterdam en ver daarbuiten, zullen hun televisie hebben uitgezet, in bed zijn gekropen en later, bij het sluiten van hun ogen misschien gemerkt hebben dat die nog een beetje vochtig waren. (Julien Althuisius / De Volkskrant)
Bakker, die met Quality Time tijdens het filmfestival in Rotterdam genomineerd was voor een Tiger Award, is niet bang voor gewaagde keuzes en dat pakt geweldig uit: het kan dus, je overgeven aan zoiets als een uitgesmeerde anekdote verteld door een wit bolletje op een rood vlak. Dat komt vooral door Bakkers absurde gevoel voor humor en zijn knappe timing. Steeds komt hij precies op het juiste moment met iets nieuws, iets vreemds of een geestig detail. (Floortje Smit / De Volkskrant)
In het uitstekende Quality Time staan de mannen in crisis haaks op de buitenwereld, zou je kunnen zeggen, en ze worden door Bakker op even dwarse wijze neergezet. Hij bleef trouw aan zijn oorspronkelijke ideeën en zijn eigenzinnige gevoel voor humor, dat hij niet liet verwateren of gladstrijken door scriptdokters of fondsen. De dolende dertigers uit zijn film willen zich ook niet aanpassen, maar dreigen daarbij wel zichzelf te verliezen. Misschien omdat ze nooit vaste grond onder de voeten hebben gekregen. Wie wel, kun je je afvragen, waarmee Quality Time net als de films van geestverwant Roy Andersson eigenlijk een hart onder de riem is voor alle dolende, onvolmaakte zielen. (Mariska Graveland / De Filmkrant)
Met zijn vernieuwingsdrang sluit Bakker zich aan bij een nieuwe lichting Nederlandse filmmakers die naar wegen zoekt om (licht) te experimenteren met het medium film. Gewoon, omdat het kan. Dat biedt hoop voor de onder de romkom-manie zuchtende Nederlandse filmwereld. Er is wel degelijk een toekomst. (André Waardenburg / NRC)
Het resultaat is een speelse, licht absurdistische maar ook confronterende film. De experimentele, wijd meanderende vorm is door zijn doelmatigheid van grote meerwaarde en het bewijs dat er voor dit soort films plaats in de bioscoop moet zijn. Dat blijkt ook uit het gegeven dat zelfs de YouTube-generatie het gefragmenteerde experiment waarderen kan. Op het International Film Festival Rotterdam waardeerde de jongerenjury ‘Quality Time’ met de prijs voor beste film. (Wouter Los / Cinemagazine)
Het voelt als een uitnodiging om Verdwijnen naast Koole’s Hermansverfilming Nooit meer slapen te leggen: weer kruip je in het hoofd van een dolende Nederlander in ijskoud Noorwegen. Maar in die vergelijking vallen juist de verschillen op: hoe mooi Roos in Verdwijnen doordrongen raakt van controle over haar eigen lot, bijvoorbeeld. Het tekent Koole’s indrukwekkende filmtalent. (Berend Jan Bockting / De Volkskrant)
Verdwijnen is opgenomen in dezelfde subarctische regio in Noorwegen waar ook zijn Nooit meer slapen-verfilming Beyond Sleep is gefilmd, en maakt optimaal gebruik van de besneeuwde locaties, de lege wegen, de smeltende ijspegels waar Roos’ halfbroertje muziek mee maakt en de ijsvlaktes waar Roos en haar oude Noorse liefde dronken worden. Hier vangt ze een forel die naar adem hapt, bekijkt hem aandachtig en gooit de vis weer terug. Hij verdwijnt, net als eigenlijk alle personages op hun manier doen in deze, in al zijn bescheidenheid, rijke film. (Mariska Graveland / De Filmkrant)
Net als Koole’s Beyond Sleep, speelt Verdwijnen zich af in Noorwegen, opnieuw een adembenemende achtergrond. Vrijwel alles is perfect: het subtiele acteerwerk, de sterke score, het prachtige camerawerk van Melle van Essen, de muzikale montage en het fraaie geluidsontwerp. Toch is Verdwijnen net geen meesterwerk. Daarvoor wordt er net iets te veel uitgelegd over het verleden van de personages en verpest Koole het ideale slotbeeld door er nog twee scènetjes achter te plakken. (NRC)
Ook het acteerwerk is piekfijn in orde. De dialogen die er wel zijn, zijn trefzeker. Immer een verademing in een Nederlandse film. Het zegt wat over de statuur van Boudewijn Koole dat een film als Verdwijnen als tussendoortje kan worden gekenmerkt. Na slechts drie films is de regisseur nu al één van de meest voorname filmmakers van Nederland. (Wouter Los / Cinemagazine)
Brimstone is een kundig en precies vertelde horrorwestern, gemaakt met vaste auteurshand, vol grote gebaren in structuur en spel, waarmee Koolhoven geregeld de contouren van zijn film benadrukt. Dat zit de serieuze thematiek soms in de weg. De omgekeerde vertelling houdt je bovendien op afstand. Maar, en dat is misschien wel belangrijker, die weerbarstigheid geeft de film ook een nadrukkelijk eigen smoel. (Berend Jan Bockting / De Volkskrant)
Met Brimstone creëert Koolhoven een bijzonder eigen universum van religieuze Nederlanders die een nieuw leven beginnen in Amerika. Een grafisch sterk vormgegeven wereld met verwijzingen naar Southern Gothic en de klassieke Western, met een vleugje Holland om de mix compleet te maken. Een must-see, alleen al om te beleven hoe ‘onze eigen’ Koolhoven bewust zonder Hollywoodproducers zo’n groteske film heeft gemaakt. (Beri Shalmashi / De Filmkrant)
Hoewel de film een half uur korter had gekund is er tijdens het kijken toch weinig tijd om na te denken over het label ‘feministisch’ dat veelvuldig op de film wordt geplakt. Gelukkig. Bij een thriller waar letterlijk ieder vrouwelijk personage – meestal met zo weinig mogelijk kleding aan – op een bepaald moment mishandeld wordt door een man, voelt die discussie een beetje potsierlijk aan. Zelfs als het hoofdpersonage „een strijdster” wordt genoemd. (Sabeth Snijders / NRC)
Het slotstuk, waarin Liz en de dominee voor een laatste keer de degens kruisen, neemt het goede en het minder goede van de voorgaande hoofdstukken over. De spanning is terug, maar tegelijkertijd komen sommige scènes ook wat kitscherig over. Het idee dat religie een groot kwaad in de wereld vertegenwoordigt, staat echter als een huis. De vermeende vrouwonvriendelijkheid en het geweld (overigens in grote mate off-screen) zijn instrumenten om de kijker daarvan te overtuigen. Daar is helemaal niets mis mee. (Wouter Los / Cinemagazine)