;)
Danniel Danniel, geniale regisseur en editor, is in Amsterdam op 4 mei overleden.
Hij was een van mijn beste en trouwste vrienden. Een van de weinigen die ook van mijn zwarte kanten hield – “Ik kan toch niet van de helft van jou houden?”, zei hij eens.
Hij verwierf internationale faam met zijn film Ei en maakte een van de mooiste ‘Nederlandse’ speelfilms ooit, Winter ’89. In een half gevulde zaal tijdens het NFF 1998 keek ik met open mond naar deze bijzondere film. Als ik niet had geweten dat hij de film had gemaakt, zou ik gedacht hebben naar een film van Kieslowski te kijken. De film won geen enkele prijs in Utrecht en werd nooit gedistribueerd in het land. Totaal absurd in een jaar met mooie films zoals De Poolse Bruid van Karim Traïdia en Felice Felice van Peter Delpeut. Winter ’89 hoorde bij de beste.
In de jaren daarna kreeg hij zo vaak een ‘nee’ van de diverse filmfondsen – die keer op keer zijn unieke talent als auteur genegeerd hebben – dat Danniel langzaam maar zeker niet meer aan hun deur wilde kloppen. Hij werd, samen met Menno Boerema, de beste editor van Nederland.
Hij heeft de films van velen ‘gered’ (zoals men in de filmwereld weet) en vele sterker gemaakt met zijn unieke gevoel voor structuur en de schoonheid en psychologie van personages. Door zijn aversie voor cynisme en moralisme.
Mijn film Metaal en Melancholie had heel lang als einde een mooie scène die met de dood te maken had. Danniel stuurde me een middag weg van de montage kamer en toen ik uren later weer naast hem zat, had hij o.a. de twee laatste scènes van de film omgedraaid. Metaal en Melancholie eindigde nu met een taxichauffeur die zich staande hield – te midden van de enorme crisis die Peru in 1992 doormaakte – dankzij een enkele herinnering aan een vervlogen liefde en een liedje op een cassetteband die hij altijd in z’n auto draaide. “Nee, er was niets mis om met een gevecht tegen de dood de film af te ronden, maar het hoorde meer bij mij om met het verlangen naar een vervlogen liefde de film af te sluiten. Het land is ten prooi gevallen aan een bloedig gevecht tussen leger en guerrilla’s, laten we met een stuk muziek het land in de film redden”, zoiets zei hij.
Die scène waarmee M&M nu eindigt, heeft me voor veel andere films geïnspireerd. Dat had Danniel gezien en hiermee heeft hij mij voor altijd een cadeau gegeven.
Ik ben er zeker van dat veel regisseurs hem dankbaar zijn. Wat een treurige dag, deze 4 mei. Hij was al triest genoeg.
/ door Heddy Honigmann
Still uit: Ei